Ευαίσθητες ισορροπίες...

Χρόνια πολλά τώρα, στη Σκύρο έχει επικρατήσει ένα ιδιότυπο κτηνοτροφικό καθεστώς, που μόνο στην Κρήτη το συναντάει κανείς σε τέτοια ένταση...

Γύρω στα 30 με 40.000 αιγοπρόβατα υπάρχουν πάνω στο νησί, τη στιγμή που θα έπρεπε να υπάρχουν μόνο το 1/5 από αυτά. Πάνε όπου θέλουν, τρώνε ό,τι θέλουν, γεννάνε όπου θέλουν...

Τον βοσκό, ελάχιστα τον ενδιαφέρει η τύχη τους. Το σύστημα επιδοτήσεων να είναι καλά. Δεν είναι καθόλου τυχαίο όμως ότι στη διαχειριστική έκθεση για το δάσος της Σκύρου που είχε γίνει το 1938, μόνο η βοσκή προβάτων επιτρεπόταν. Τα κατσίκια απαγορεύονταν ρητώς, αλλά... στην Ελλάδα ζούμε!

Αυτό όμως δεν είναι τίποτα μπροστά στα χιλιάδες περιφραγμένα στρέμματα γης που ορίζουν τις... χορτονομές των κτηνοτρόφων. Οπου και να βαδίσεις, όπου και να κυνηγήσεις, σε όποια ερημιά του νησιού και να βρεθείς, αργά ή γρήγορα θα πέσεις πάνω σε μια περίφραξη!

Και τότε ή θα κάνεις πίσω, ή θα διαπληκτισθείς με τον άνθρωπο που θεωρεί ότι έχει... «εμπράγματο δικαίωμα βοσκής επί αλλότριου εδάφους»!

Οι τεράστιες εκτάσεις γης που περιφράσσουν οι βοσκοί δεν είναι δικές τους, αλλά υποστηρίζουν ότι έχουν το δικαίωμα της χορτονομής.

Τα παλιά τα χρόνια στο βόρειο δασωμένο τμήμα του νησιού, η κοινοτική και δημόσια γη για δυο χρόνια καλλιεργούνταν σαν «σπαρμοτόπι», ενώ για άλλα δυο δινόταν στη βόσκηση των ζώων σαν «χερσοτόπι».

Μετά τη μαζική μετανάστευση και την αστυφιλία της περιόδου 1960 – 1965 όμως, οι καλλιεργητές εξέλιπαν...

Ακόμα και τις ιδιωτικές τους εκτάσεις εγκατέλειψαν οι καλλιεργητές προκειμένου να αναζητήσουν μια καλύτερη μοίρα στις μεγάλες πόλεις. Ετσι όμως η βοσκή επεκτάθηκε, ενώ τα δικαιώματα της «χορτονομής» σταδιακά επιβλήθηκαν με χιλιόμετρα ολόκληρα ιδιωτικών περιφράξεων από τους κτηνοτρόφους.

Οταν ο κυνηγετικός σύλλογος άρχισε την προσπάθειά του με τις οργανωμένες σπορές και τις ποτίστρες για την εγκατάσταση των φασιανών και την αύξηση του πληθυσμού της πέρδικας, τα βράδια στο νησί... έγιναν «ανήσυχα».

Κάποιοι κατέστρεφαν τις περιφράξεις του συλλόγου, έβγαζαν τους πασσάλους ή κατέστρεφαν τις ποτίστρες για τα πουλιά.

Το γιατί γινόταν αυτό, μάλλον είναι αυτονόητο! Ο σύλλογος είχε γίνει ένας επιπλέον «παίχτης» που νοίκιαζε εκτάσεις καλλιεργητών για τις σπορές του, ανέβαζε ίσως τις τιμές, ενώ τοποθετούσε κι αυτός περιφράξεις εμποδίζοντας την εισβολή των κατσικιών στα χωράφια που όριζε...

Σήμερα, οι ντόπιοι κυνηγοί και οι κτηνοτρόφοι, αναζητούν τις μεταξύ τους ισορροπίες. Χωρίς να λείπουν οι κατά καιρούς εντάσεις, ένα πεδίο συνεννόησης μάλλον έχει βρεθεί.

Το ζήτημα όμως παραμένει «ευαίσθητο» και δυσεπίλυτο... Οχι βέβαια μόνο για το κυνήγι, αλλά για το περιβάλλον της Σκύρου γενικότερα.

ΠΗΓΗ: diananews.gr